SAKSI

This is an original literary piece of mine and was published in 2011 in an Official Literary Folio of the student publication of the University where I got my degree course. 

            Nanlaki ang kanyang mga mata sa nakita. Hindi niya akalaing makakasaksi siya ng ganoong pangyayari. Bago pa man tuluyang mawalan ng ulirat ang babaeng kasalukuyang pinagsasasaksak ng dalwang kalalakihan, napasigaw siya nang iturok ng isang lalaki ang patalim sa may kaliwang sa dibdib. Napalingon ang isang lalaki sa kinaroroonan niya, ngunit bago pa man siya makita ay naikubli na niya ang sarili sa malaking puno at unti-unting gumapang sa lupa nang sa gayon ay maikubli ang sarili sa malalabong na damuhan. Narinig niyang nagsalita ang isa sa mga lalaki na inutusan ang isa na puntahan ang kinaroroonan ng sigaw. Kinabahan siya. Pinagpapawisan na siya sa takot. Bumilis ang kanyang paggapang. Salamat na lamang dahil mayayabong ang mga damo doon at hindi siya agad-agad matatagpuan. Nang masiguro niyang hindi na siya makikita, tumayo sa at tumakbo palayo sa lugar na iyon.  

        

         Hindi pa rin niya nakakalimutan ang nangyari tatlong araw na ang nakalipas. Tatlong araw na rin siyang hindi nakakatulog nang maayos. Paulit-ulit ang mga brutal na eksena ng gabing iyon. Parang hayop na kinakatay ang isang hubad na babae na walang kalaban-laban.

Binalikan niya ang mga pangyayari kung bakit napadaan siya sa lugar na iyon. Pauwi siya galing sa bahay ng kaibigan niya na nagdaos ng kaarawan. Umuwi siya ng mag-isa dahil ayaw pang umuwi ng mga kasamahan niya. Dahil malayo pa ang sakayan, at wala na siyang nakikita palabas sa subdibisyong hindi pa masyadong matao dahil kakasimula pa lang idevelop ang malawak na lupaing iyon. Nakakuha agad ng lote ang kanyang kaibigan dahil mura pa, parte ng promotion ng subdibisyong iyon. At hindi rin natagalan natapos din ang bahay at saktong doon din idinaos ang kaarawan ng kaibigan. Kaunti pa lamang ang mga bahay, at ang labasan ng subdibisyong iyon ay isang kilometro pa ang layo. Unang pagkakataon niya iyong makapunta doon kaya hindi pa masyadong kabisado ang lugar. Napadaan sa sa lugar na iyon nang hindi inaasahan, nakarinig siya ng boses ng isang babaeng sumisigaw at nagmamakaawa at dalawang lalaking parang hayop kung tumawa. Nagkubli muna siya sa malaking puno bago tuluyang nakita ang pangyayari.

Natigilan siya sa paglalakad at kakaisip nang makita niya ang larawan ng isang babae na nasa labas ng isang punerarya. Sanay na siya sa ganoong mga tanawin, dahil lagi siyang napapadaan dito kung binibisita niya ang kanyang tiya. Pamilyar sa kanya ang mukha ng babae. Hindi lang niya maalala kung saan niya ito nakita. Dahil sa likas na kyuryusidad, pumasok siya sa loob ng punerarya at nilapitan ang mga labi ng babae. Hindi niya pinansin ang mga tao na nakatingin sa kanya. Marahil ay nagtataka sila kung sino ang babaeng lumalapit sa kanilang kamag-anak. Nagpatuloy siya sa paglalakad hanggang sa marating niya ang kinaroroonan ng namayapang tao. May nakita siyang marka sa kanang bahagi ng mukha na siyang nagpaalala sa kanyang nasaksihan tatlong araw na ang nakalipas. Hindi siya maaaring magkamali, kahit medyo madilim ang lugar, nakatulong ang flashlight na dala ng isa sa mga salarin upang makita niya mukha ng biktima at ng kanyag kasabwat. Bago pa siya makasigaw noon, nakita na niyang sinugatan ng isang lalaki ang mukha ng babae.

Nanginig ang kanyang tuhod. Pilit kinukondisyon ang sarili at nagpasyang lumayo sa lugar na iyon. Ngunit, bago pa man siya tuluyang talikuran ang labing iyon, hindi niya namalayang lumapit ang isang ginang na umiiyak.

“Magtatapos na sana siya sa susunod na buwan, ngunit may mga hayop na lumapastangan sa kanya. Walang ni isang testigo. Natagpuan na lang siyang..”, hikbi ng ginang at nagpatloy, “hubo’t hubad at puno ng saksak ng patalim ang buong katawan sa isang bakanteng lote”.

Nanginginig pa rin siya. Wala ni isang saksi. Walang makapagtuturo kung sino ang mga salarin. Wala ni isa. Ngunit meron. Kaya lamang ay natatakot siyang masangkot sa isang gulo. Hindi man niya kilala ang ginang, nararamdaman niya ang sakit na nararamdaman ng pagkawala ng babaeng nasa malamig na higaan na may salamin sa ibabaw.

“Kaibigan ka ba niya?”, pagtatanong ng ginang sa kanya. “Hindi kita nakita sa mga larawan ng anak ko. Kakarating ko lang kasi galing sa ibang bansa, nagbabakasakali na magkaroon kami ng magandang buhay ng anak ko”. Umiling lamang siya. Hindi niya kayang maisatinig ang boses na nanginginig. Nakokonsensiya siya kahit pa man hindi siya ang pumatay. Nag-ipon siya nang lakas ng loob upang sabihin ang katotohanan at ang kanyang nasaksihan.

“Hindi po niya ako kaibigan”, naisatinig niya ngunit bago pa man iyon narining ng ginang, lumingon ito sa pintuan nang may dalawang pulis na papasok. Tumingin ang ginang sa kanya, nagpapahiwatig na iiwan muna siya, bago tumayo at tinungo ang mga pulis. Hinabol niya ng tingin ng ginang. Hindi niya maipalawanag ang kanyang kabang naramdaman nang makita niya ang dalawang pulis. Nais na sana niyang lisanin ang lugar na iyon at manahimik habang-buhay. Minumulto siya nang nakaraan. Hindi niya kayang isakripisyo ang kanyang kinabukasan para lamang sa taong hindi niya kaanu-ano. Lumingon siya ulit sa nakahimlay na katawan sa malamig na higaan. Paulit-ulit na naririnig niya ang pagmamakaawa ng babae. Paulit-ulit na nilapastangan nang walang kalaban-laban.

Umalis na ang mga pulis, at nakatitig pa rin siya sa babaeng biktima. Kailangan niyang magpasya ngayon. Babae rin siya. Paano kung siya ang nasa kalagayan ng babaeng biktima, at ang babaeng biktima ang naging testigo sa lahat-lahat, mananatili rin bang hindi mabibigyan ng hustisya ang kanyang pagkamatay?

Nakalapit ulit ang ginang sa kanya. Sa pagkakataong ito, umupo sila sa isang sulok. At doon, ipinagtapat niya ang lahat nang nakita niya noong gabing nawalan ng buhay ang babaeng walang kalaban-laban. Napakaliit ng mundo.

“Napakaliit ng mundo. Sa dinami-daming humawak sa kaso ng anak nyo, ang mga salarin pa ang nakahawak”, galit na ngayon ang kanyang nararamdaman sa kadahilanang mga alagad pa ng batas ang gagawa ng krimen. Natatakot man siya sa maaaring kahinatnan ng kanyang pagtatapat, ayaw na niyang tumakbo pa. Ayaw na niyang maulit ang pagkakamali ng nakaraan. Namatay ang kanyang ama walong taon na ang nakakaraan. Ngunit hanggang ngayon ay hindi pa rin nabibigyan ng hustisya.   

            “Nais ko po sanang tumistigo sa kaso ng anak nyo”.

        Tuluyan ng bumuhos ang luha ng ginang. Luha ng kaligayahan dahil sa wakas mabibigyan na niya ng hustisya ang pagkamatay ng nag-iisang anak.

          Pagkatapos mailibing ang anak ng ginang, nagpunta agad sila kinauukulan at pormal na nagsampa ng kaso laban sa dalawang pulis na lumapastangan sa babae. Naibigay na ng saksi ang kanyang pahayag at bawat detalyeng nais malaman ng imbistigador. Naghiwalay ang ginang at ang saksi nang maluwag ang damdamin.

         Pauwi na siya sa kanyang tinutuluyan ng gabing iyon. Masaya, malinis ang konsensiya dahil nailabas na niya ang katotohanan. Sanay na siya ng naglalakad galing labasan papunta sa looban nang nag-iisa. Kahit anong oras pa siya umuuwi, wala namang nagtatangka ng masama sa kanya. Magalang ang mga tao na nasa daan. Kung may mga tambay man, kilala na niya iyon at sanay na siya sa mga ugali nito. Sa wakas! Makakapagpahinga na rin siya nang maayos. Makakatulog na rin siya ng maayos. Kinuha niya ang susi sa kanyang bag. Inilapit sa kandado ang susi. At bago pa man tuluyang naabot ang kandado, naramdaman niya ang isang malamig na bagay na bumaon sa kanyang tagiliran at pagkatapos ng ilang sandal napalitan iyon ng mainit na tubig na umaagos mula dito. Masakit. Hindi na niya kaya pa ang nakatayo. Hindi na niya kayang hawakan pa ang kandado at tuluyan na siyang nahimlay sa malamig na lupa at wala nang ibang makita kundi ang kadilimang bumabalot sa paligid.